Het publiek wordt aangetrokken door het spel van twee grote poppen.
Het Publiek
Dans, Spel, 'Oral Narrative' en VoordrachtMeer foto's op http://picasaweb.google.com/ben.hekkema/YalaTripLEXDecember2007
Friday, January 4, 2008
Foto's van de derde week
Het Publiek Dans, Spel, 'Oral Narrative' en VoordrachtMeer foto's op http://picasaweb.google.com/ben.hekkema/YalaTripLEXDecember2007
De derde week
Toen we aan dit TripL’EX project in Yala begonnen hadden we vooral voor ogen de jongeren te helpen hun horizon te verbreden, hen te verbinden aan anderen in Nederland en Kenia, hen zelfvertrouwen te geven en een mooie voorstelling te maken met een uitstraling die een kick start zou geven voor toekomstige activiteiten. In de eerste week werd duidelijk hoe afwachtend, verlegen en onzeker veel van deze kinderen zijn, zeker wanneer ze in aanraking komen met mensen van buiten, die in hun ogen rijk en gestudeerd zijn en waar ze heel erg tegenop kijken.
Het duurde dan ook een week voordat er een beetje ‘beweging’ in de groep kwam, initiatief werd genomen en meer en meer interactie kwam tussen de jongeren onderling en de jongeren en ons. Het was vooral aan de energieke inzet van de Keniaanse docenten te danken dat er beweging in ze kwam. Allerlei werkvormen (energizers) worden aangewend om de jongeren ‘op te warmen’, ze uit te nodigen om zelf iets in te brengen etc. Die werkvormen gecombineerd met de ‘opdrachten’ die bijvoorbeeld door mijzelf werden ingebracht leverden veel energie en vertrouwen op die we in de tweede week konden omzetten in bruikbaar materiaal voor de voorstelling.
De derde week werd een week van optredens, regelen van vervoer (naar Dunga) en zaken als stoelen, tent, kostuums en decors (althans de laatste puntjes op de i). Maandag was er de ‘kostuum repetitie’. Alle kostuums en het decor werden uitgeprobeerd in een doorloop van het hele stuk. Dinsdag volgde een ‘outreach’, en combinatie van een voorstelling en een wervingsactie op de Yala markt, 500 meter van de school. Met grote poppen en een hele parade van dansers en acteurs werd de markt van Yala voor een paar uur ‘op z’n kop’ gezet. Daarna volgde een voorstelling op een open veld. Niet alles ging vlekkeloos, maar er werd met enorm veel plezier en energie opgetreden en de enthousiaste en soms verbaasde reacties van het publiek waren stimulerend. Woensdag zou Raila Odinga, de presidentskandidaat (en Luo) op bezoek komen in Yala en dus hadden we besloten om geen optreden te plannen op die dag. Uiteindelijk kwam hij niet, maar evengoed hadden we die dag om nog wat zaken te regelen.
Op donderdag traden we op bij de school. We hadden de gemeenschap gemobiliseerd met spandoeken, flyers en een geluidswagen en er kwamen dan ook behoorlijk wat mensen op af. Voor hen hadden we een tentdoek over een deel van het terrein gespannen en tuinstoelen neergezet. Het werd een keurige voorstelling, alles ging goed, maar dat het nou spetterde konden we niet zeggen, gewoon goed , verder niks.
De grootste verrassing was het optreden in Dunga de volgende dag, de laatste dag van het project. Opgewonden zaten de jongeren al allemaal in de gehuurde minibusjes te wachten om half tien. Sommigen van hen waren nog nooit het dorp uitgeweest, of verder gekomen dan Luanda het enige centrum van betekenis in de buurt. Ze keken er dan ook heel erg naar uit naar Dunga te gaan en het Victoriameer te zien. Aangekomen in Dunga werden ze rondgeleid door de vier jongeren uit Dunga en door Rashid. De visafslag, het schiereiland, de school, alles werd uitgebreid bezocht.
Een uur voor we zouden optreden was er een poppentheater op het strand om jongeren voorlichting te geven over HIV- AIDS, ons publiek was er daardoor al en de geluidswagen en poppen die we ook hier hadden ingezet deden de rest. Om twee uur werd er opgetreden. Samen met wat kleintjes zat ik in het publiek en zag ik een geweldige, energieke, geïnspireerde voorstelling. Ongelofelijk, wat een plezier er van ze afstraalde! En het publiek genoot mee!
Toen kwam het afscheid. In een grote kring hebben we de jongeren bedankt voor hun inzet, voor hun gastvrijheid, voor hun inspiratie en hen moed ingesproken door te gaan. Veel van de jongeren reageerden emotioneel toen ze ons bedankten voor het werk en vertelden dat ze veranderd waren, nieuwe inzichten en vrienden hadden verworven en geïnspireerd waren om met theater en kunst aan de slag te gaan. Het was moeilijk voor ze om te vertrekken en ze hadden eigenlijk liever nog langer doorgegaan. Maar zo was het niet gepland en dus vertrokken ze met de busjes. We zullen elkaar missen.
Het was ontroerend hoe je in korte tijd jonge mensen zag groeien, open bloeien en veranderen. Velen heb ik voor altijd in mijn hart gesloten. Mooie, jonge mensen met hoop voor de toekomst. Met hoop voor verbetering. Wij hebben ze een klein eindje op weg geholpen en daar ben ik enorm trots op.
De gemeenschap heeft ons en daarmee ‘kunst’ als middel ingezet om haar jongeren te versterken. De ouderen van het dorp die in grote getalen kwamen kijken hebben ons uitgebreid bedankt en getuigden ook van de zichtbare verandering bij de jongeren en daarmee in de gemeenschap. De manier waarop deze Keniaanse en in vele opzichten typisch Afrikaanse gemeenschap dit project heeft georganiseerd, uitgevoerd en een plek heeft geven in een groter pakket van activiteiten die moeten leiden tot verbetering van de leefsituatie in Yala is een inspirerend voorbeeld voor andere gemeenschappen in de wereld, in Nederland.
Het duurde dan ook een week voordat er een beetje ‘beweging’ in de groep kwam, initiatief werd genomen en meer en meer interactie kwam tussen de jongeren onderling en de jongeren en ons. Het was vooral aan de energieke inzet van de Keniaanse docenten te danken dat er beweging in ze kwam. Allerlei werkvormen (energizers) worden aangewend om de jongeren ‘op te warmen’, ze uit te nodigen om zelf iets in te brengen etc. Die werkvormen gecombineerd met de ‘opdrachten’ die bijvoorbeeld door mijzelf werden ingebracht leverden veel energie en vertrouwen op die we in de tweede week konden omzetten in bruikbaar materiaal voor de voorstelling.
De derde week werd een week van optredens, regelen van vervoer (naar Dunga) en zaken als stoelen, tent, kostuums en decors (althans de laatste puntjes op de i). Maandag was er de ‘kostuum repetitie’. Alle kostuums en het decor werden uitgeprobeerd in een doorloop van het hele stuk. Dinsdag volgde een ‘outreach’, en combinatie van een voorstelling en een wervingsactie op de Yala markt, 500 meter van de school. Met grote poppen en een hele parade van dansers en acteurs werd de markt van Yala voor een paar uur ‘op z’n kop’ gezet. Daarna volgde een voorstelling op een open veld. Niet alles ging vlekkeloos, maar er werd met enorm veel plezier en energie opgetreden en de enthousiaste en soms verbaasde reacties van het publiek waren stimulerend. Woensdag zou Raila Odinga, de presidentskandidaat (en Luo) op bezoek komen in Yala en dus hadden we besloten om geen optreden te plannen op die dag. Uiteindelijk kwam hij niet, maar evengoed hadden we die dag om nog wat zaken te regelen.
Op donderdag traden we op bij de school. We hadden de gemeenschap gemobiliseerd met spandoeken, flyers en een geluidswagen en er kwamen dan ook behoorlijk wat mensen op af. Voor hen hadden we een tentdoek over een deel van het terrein gespannen en tuinstoelen neergezet. Het werd een keurige voorstelling, alles ging goed, maar dat het nou spetterde konden we niet zeggen, gewoon goed , verder niks.
De grootste verrassing was het optreden in Dunga de volgende dag, de laatste dag van het project. Opgewonden zaten de jongeren al allemaal in de gehuurde minibusjes te wachten om half tien. Sommigen van hen waren nog nooit het dorp uitgeweest, of verder gekomen dan Luanda het enige centrum van betekenis in de buurt. Ze keken er dan ook heel erg naar uit naar Dunga te gaan en het Victoriameer te zien. Aangekomen in Dunga werden ze rondgeleid door de vier jongeren uit Dunga en door Rashid. De visafslag, het schiereiland, de school, alles werd uitgebreid bezocht.
Een uur voor we zouden optreden was er een poppentheater op het strand om jongeren voorlichting te geven over HIV- AIDS, ons publiek was er daardoor al en de geluidswagen en poppen die we ook hier hadden ingezet deden de rest. Om twee uur werd er opgetreden. Samen met wat kleintjes zat ik in het publiek en zag ik een geweldige, energieke, geïnspireerde voorstelling. Ongelofelijk, wat een plezier er van ze afstraalde! En het publiek genoot mee!
Toen kwam het afscheid. In een grote kring hebben we de jongeren bedankt voor hun inzet, voor hun gastvrijheid, voor hun inspiratie en hen moed ingesproken door te gaan. Veel van de jongeren reageerden emotioneel toen ze ons bedankten voor het werk en vertelden dat ze veranderd waren, nieuwe inzichten en vrienden hadden verworven en geïnspireerd waren om met theater en kunst aan de slag te gaan. Het was moeilijk voor ze om te vertrekken en ze hadden eigenlijk liever nog langer doorgegaan. Maar zo was het niet gepland en dus vertrokken ze met de busjes. We zullen elkaar missen.
Het was ontroerend hoe je in korte tijd jonge mensen zag groeien, open bloeien en veranderen. Velen heb ik voor altijd in mijn hart gesloten. Mooie, jonge mensen met hoop voor de toekomst. Met hoop voor verbetering. Wij hebben ze een klein eindje op weg geholpen en daar ben ik enorm trots op.
De gemeenschap heeft ons en daarmee ‘kunst’ als middel ingezet om haar jongeren te versterken. De ouderen van het dorp die in grote getalen kwamen kijken hebben ons uitgebreid bedankt en getuigden ook van de zichtbare verandering bij de jongeren en daarmee in de gemeenschap. De manier waarop deze Keniaanse en in vele opzichten typisch Afrikaanse gemeenschap dit project heeft georganiseerd, uitgevoerd en een plek heeft geven in een groter pakket van activiteiten die moeten leiden tot verbetering van de leefsituatie in Yala is een inspirerend voorbeeld voor andere gemeenschappen in de wereld, in Nederland.
Subscribe to:
Posts (Atom)
