Foto's van de tweede week

De tweede week in Yala, repetities, kostuums en decor voorbereiden en een groep van 52 enthousiaste acteurs en dansers met daarbij nog een aantal kinderen die zo nu en dan voor de lol meedoen.
.

Pata Pata

Dina, dansdocente (traditioneel Luo) en een heerlijk mens.

De drummers

Shakers (muziekinstrumenten) worden gemaakt van ijzerdraad en flessendoppen

De filmploeg is ondertussen druk bezig om van het project een mooie film te maken. Zij praten met de teamleden en de deelnemers,filmen kinderen thuis en maken mooie plaatjes van de idyllische omgeving. Veel jongeren zorgen thuis voor de kleinere kinderen omdat vader en moeder er niet meer zijn. Dat betekent om 5 uur opstaan, de koeien melken en voor het ontbijt zorgen en de kleintjes wassen en aankleden en als alles is gedaan ook nog eens een dag hard werken in de brandende zon van Yala om een voorstelling te maken.

Er is tussen de jongeren en de mensen uit het team in korte tijd een heel open en warme band ontstaan. We eten, werken en lachen heel wat af samen. Toen ik een jongen van een jaar of 19 vroeg wat hij nou het leukste vond was zijn ontwapenende antwoord dat naast het acteren en lol maken hij zich erg verheugde op het optreden in Dunga Beach omdat hij nog nooit zo ver had gereisd en niet eerder in Dunga (een uur hier vandaan) was geweest.....

De voorstelling heeft als titel "My Life, My Future" en bestaat uit het materiaal dat we in de eerste week hebben ontwikkeld in combinatie met materiaal dat de jongeren zelf hebben ingebracht na het weekend. Traditionele en moderne dans , oral narrative, mime en een zelfgemaakt decor.

Een voorstelling met een boodschap, want de jongeren maken heel duidelijk dat ze een toekomst willen zonder geweld, in gezondheid en met kansen op een beter leven.

TripL' EX, de tweede week

Wow, wat een week die tweede week van ons TripL’EX project. Vorige week eindigden we de week met de vraag, aan de jongeren: wat is je talent en wat zou je graag willen laten zin aan de wereld? Maandag, na de thee van 10.30 hadden we een ‘showcase’ waarin de kinderen, eerst schoorvoetend maar daarna vol overgave, lieten zien wat ze allemaal in huis hadden. En dat was een heleboel! Toneelstukjes, sommige serieus andere erg grappig, poëzie, oral narrative (cabaret) en zang en dans, er kwam van alles voorbij.

We hebben dinsdag tot en met donderdag gebruikt om er een korte maar zeer dynamische voorstelling van te maken waarin de dans en de opdrachten van de eerste week, veel van waar de kinderen zelf mee kwamen en hier en daar weer nieuw materiaal zijn verwerkt. Het is daarbij echt gelukt om alle kinderen op hun eigen niveau en met hun eigen ideeën aan bod te laten komen. Sami heeft met de jongeren op een ‘participatieve’ manier een kader verhaal geraakt waarin vervolgens alle elementen werden verwerkt en aan elkaar verbonden.

Net als in de eerste week hebben we met een klein groepje jongeren op donderdag een kringgesprek gehad waarin nu de centrale vraag was ‘hoe heb je de eerste helft van het TipL’EX project ervaren? Overall was de reactie dat er aanvankelijk onzekerheid en onduidelijkheid was en men een afwachtende houding aannam. Naarmate er meer materiaal werd ontwikkeld en er een verhaal begon te ontstaan werd het ook makkelijker om ‘deel te nemen’ en werd de aanvankelijke schroom overwonnen. Ook vonden de jongeren dat ze veel van het team en elkaar leren en dat ze meer zelfvertrouwen en moed kregen door het werken en door de benadering door het team. Één van hen zei dat hij een grote vrijheid voelde die hem het vertrouwen gaf dat hij kon komen met wat hij wilde. Een ander zei dat ze het opvallend vond hoe de groepsleden, hoewel heel verschillend van leeftijd, heel respectvol met elkaar omgaan.

Hard wordt er nu gewerkt om kostuums, decor en een grote tent (voor schaduw) te maken zodat we volgende week op drie verschillende locaties kunnen optreden. Dinsdag op de markt in Yala, donderdag op het terrein voor de school en tenslotte vrijdag op het ‘strand’ van Dunga Beach waar vorig jaar het Okang’ Machielo festival begon.

TripL' EX de eerste week foto's

De barre tocht over de weg van Nairobi naar Kisumu en verder naar Yala

Aangekomen, kennismaking met de groep

Ugali, Skuma wiki en vis

Een wandeling door de omgeving van het dorp Marenyo.

Aan het werk!



De vier kinderen uit Dunga die aan dit project meedoen: Moses, Bob, Esther en Evelyn.

West Kenya in de avonduren

TripL' EX de eerste week in Yala

Zondag avond rond een uur of 10 kwamen we na een trip van meer dan 24 uur eindelijk op onze plaats van bestemming Marenyo, Yala. Een nachtvlucht van 9 uur en daarna oponthoudt bij de douane die wilde weten wat we met al die filmapparatuur gingen doen en na een korte stop centrum Nairobi voor ontbijt en boodschappen, in een minibus naar Nyanza over de slechtst mogelijke weg die je je kunt voorstellen. We waren blij dat we er waren. Aanvankelijk hadden we het plan om een kamp op te slaan in de school waar we werken, maar gezien de onrust in het land vanwege de verkiezingen en het feit dat we voor de cameraploeg toch echt elektriciteit nodig hebben bleek de beste oplossing een ‘guesthouse’ op anderhalve kilometer van de school. Met een gehuurde auto rijden we onze mensen en apparatuur elke dag heen en weer.

De eerste dag kwamen we eigenlijk nauwelijks aan werken met de jongeren toe. Er moest zoveel geregeld en uitgezocht worden voor we echt konden starten dat er uiteindelijk alleen een middagprogramma kon worden gedraaid. Er waren aanvankelijk zo’n 35 jongeren, maar na wat wisselende opkomst gedurende de week lijkt het er op dat we nu met zo’n 50 jongeren van 11 tot 27 jaar gaan werken. Waren de meeste jongeren nog wat schuw en afwachtend in het begin, nu wordt er steeds meer initiatief genomen en komen ze met eigen ideeën en nemen een aantal een duidelijk rol bij het aankondigen van presentaties en dergelijke. Vanaf woensdag deden ook vier jongeren uit Dunga mee; Moses, Bob, Esther en Evelyn. Zij werden meteen door de groep opgenomen en maken al vrienden en vriendinnen. Het is werkelijk hartverwarmend om te zien hoe deze jongeren zelfvertrouwen hebben gekregen, mede namens het Okang’ Machielo project en nu helemaal in hun element zijn in dit nieuwe project met voor hen nieuwe groepsgenoten.

Het is heet, er is nauwelijks schaduw en we werken met 50 jongeren in de open lucht. Niet makkelijk moet ik zeggen. Maar ondanks dat vindt iedereen uit het team dat het heerlijk werken is. De gemeenschap in Yala is goed georganiseerd en er wordt prima voor ons gezorgd. Wij en de jongeren krijgen elke ochtend thee en een snack (voor velen de eerste maaltijd van de dag) en ’s middags een stevige lunch van veel ugali (maispap) en bonen. Ook de filmploeg voelt zich welkom in de gemeenschap. Waar er in Kenia nog wel eens afwerend kan worden gereageerd op een camera (waarom kom je onze ellende filmen, wat ga je met die beelden doen?), reageert de gemeenschap hier heel open en positief op de ploeg. Zij zien het maken van een documentaire van het project als een kans te laten zien waar ze als gemeenschap toe in staat zijn en als een goede manier om contact met de wereld te maken.

Nu, zaterdag avond en een week verder, kijk ik tevreden terug op onze eerste week. Heerlijk gedanst en theater gemaakt met zeer gemotiveerde en vaak getalenteerde jongeren. Hier en daar zie je kinderen die je meteen in je hart sluit en anderen moeten nog veroverd worden. Dat proberen we komende week te doen. Al het materiaal dat we de afgelopen week hebben ontwikkelt: Luo dans door Dina, (beeldend) theater door Cas en Joseph, de moderne dans door ondergetekende en niet te vergeten de zaken waar de jongeren zelf mee komen, bijvoorbeeld naar aanleiding van de uitwisselingsopdrachten met Poeldijk, ze moeten samenkomen in een spetterende voorstelling die in de derde week voor op het schoolterrein, op de plaatselijke markt en in Dunga zal worden opgevoerd. Slechte wegen, hitte en gebrekkige voorzieningen zullen ons en zeker deze jongeren daar niet van weerhouden.